Ταινίες-κινηματογραφικά έπη

Πέμπτη, 12 Μάρτιος 2020 08:28 Συντάχθηκε απο τον/την Press 2

Φιλμ που τράβηξαν… πολύ

Γλίτωσαν απλώς τον πέλεκυ της μουβιόλας ή μήπως ο δημιουργός αγάπησε τόσο πολύ το υλικό του που δεν μπορούσε να αποχωριστεί ούτε δευτερόλεπτο;Κάτι τέτοια σε κάνουν να αναρωτιέσαι ταινίες που σε αναγκάζουν να συμβουλεύεσαι συχνά το ρολόι σου, εκείνη την άβολη ώρα που στριφογυρνάς στη θέση σου μπας και βολευτείς.Κι ενώ η μεγάλη διάρκεια δεν έχει εγγενώς τίποτα το κακό, ίσα-ίσα, υπάρχουν απλώς ταινίες που υποφέρουν από τον χρόνο. Λες και το τραβάνε επίτηδες χωρίς να έχουν κάτι φοβερό να δείξουν.

Εκεί που άλλα φιλμ παίρνουν τον χρόνο τους δηλαδή για να εισάγουν ή να χτίσουν χαρακτήρες και να περιγράψουν μεγαλειώδεις σκηνές μάχης, άλλα πάλι το κάνουν αυτάρεσκα. Αφήνοντάς σε να χτυπιέσαι στην καρέκλα σου.

Υπάρχει λοιπόν που λέτε μια σπάνια ράτσα ταινιών που ωφελούνται από το μακροσκελές του πράγματος. Όπως τα βαριά και κλασικά κινηματογραφικά έπη του παρελθόντος.

Ο «Σπάρτακος» (1960), ας πούμε, του Κιούμπρικ που παιζόταν για 3 ώρες και 18 λεπτά. Ή ο «Λόρενς της Αραβίας» (1962), που ο Ντέβιντ Λιν τον έδειχνε σε 3 ώρες και 48 λεπτά, πριν επέμβει το στούντιο και τον κόψει στα… 222 λεπτά (3 ώρες και 42 λεπτά).

Κάπου εκεί (220 λεπτά) ήταν και οι «Δέκα Εντολές» (1956), αλλά και ο «Μπεν Χουρ» του 1959 (212 λεπτά).

Τον χορό του σπάστε τα ρολόγια ξεκίνησε το «Όσα παίρνει ο άνεμος» (1939) με τα 221 λεπτά του, κάτι που έφτασε στα ακρότατα όριά της η «Κλεοπάτρα» (1963) των 5 ωρών και 20 λεπτών! Που έπεσε στα 248 λεπτά τελικά και τα 192 λεπτά αργότερα.

Πολλές τέτοιες ταινίες που κράτησαν πολύ τις αγαπήσαμε και μάλιστα πολύ. Όπως τον δεύτερο «Νονό» (1974), που ο Κόπολα τον έκανε 25 λεπτά μεγαλύτερο από τον πρώτο, στις 3 ώρες και 20 λεπτά δηλαδή.

Περισσότερες λεπτομέρειες στο "newsbeast.gr" (εδώ)