Δεν επιστρέψαμε στην εποχή της χούντας – ζούμε τη χούντα της εποχής μας!Κι οι χούντες πέφτουν με Πολυτεχνεία, όχι με Μαρκεζίνηδες!

«Απεφάσισα μετά τας χθεσινάς αναρχικάς εκδηλώσεις μιας οργανωμένης μειοψηφίας να κηρύξω τον στρατιωτικόν νόμον καθ’ άπασαν την επικράτειαν ... αναρχικά στοιχεία αποβλέποντα εις ανατροπήν πάσας εννόμου τάξεως...εδημιούργησαν επικινδύνως έκρυθμον κατάστασιν.

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών απέδειξαν την ύπαρξη συνωμοσίας των εχθρών της δημοκρατίας και της ομαλότητος»
Γεώργιος Παπαδόπουλος, 17 Νοεμβρίου 1973
«Όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα…»
… Ο χρόνος, ένα εκκρεμές που ταλαντώνεται καθώς φέρνει εικόνες που δεν ξεχωρίζεις αν είναι το παρόν που ασχημαίνει ή από το παρελθόν που βρικολάκιασε …
κι «όπου κοιτάζω να κοιτάζεις» … τους διαδηλωτές που συλλαμβάνονται, γιατί αντιτίθενται στην κατοχή της Παλαιστινιακής γης από το κράτος του Ισραήλ, δένονται πισθάγκωνα και ξαπλώνονται καταγής.
«… να κοιτάζεις» τις δασκάλες που τολμούν να διδάξουν ανθρωπιά και σέρνονται σε ΕΔΕ και πειθαρχικά ενώ στη Γάζα «δεν μπορείς να ζήσεις, δε σου φτάνει ο αέρας για να ζήσεις».
«… να κοιτάζεις» τον φοιτητή που καταδικάζεται σε 14 μήνες φυλάκιση για ένα σύνθημα στον τοίχο του πανεπιστημίου. Κακό σημάδι να μην ξεχωρίζει ο δάσκαλος απ’ τον «χαφιέ που μας ακολουθεί».
«… να κοιτάζεις» οροφές που πέφτουν στις αίθουσες και δάσκαλους/ες που λείπουν από τα σχολεία.
«… να κοιτάζεις» τα χημικά στους γονείς και τα παιδιά τους στα νοσοκομεία γιατί ζητούν δασκάλους. (Αλλά τι είναι η παιδεία και το δημόσιο σχολείο. Ένα σεμεδάκι στην τάξη με βελονάκι πάνω απ’ τον διαδραστικό. Γκροτέσκο … αρκεί να εξαερωθούν τέσσερα εκατομμύρια ευρά, που θα έλεγε κι ο Μπαμπινιώτης).
«… να κοιτάζεις» τα νοσοκομεία καταρρέοντα από ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές.
«… να κοιτάζεις» τις εξώσεις των αδύναμων από τα σπίτια τους χάριν των τραπεζών, των, με τον ιδρώτα των αδυνάμων, διασωθέντων αυτών ευαγών ιδρυμάτων.
«… να κοιτάζεις» τους σαράντα τρεις νεκρούς και καμιά πενηνταριά σοβαρά τραυματίες μέχρι σήμερα από εργατικά ατυχήματα. Μέχρι το τέλος της χρονιάς αισιοδοξεί η Κυβέρνηση πως θα φτάσουμε τον αριθμό των νεκρών στο έγκλημα των Τεμπών.
«… να κοιτάζεις» στο έγκλημα των Τεμπών γιατί μαζί με τα σκορπισμένα λείψανα των επιβατών στο Κουλούρι θάβεται η δικαιοσύνη και το φιλότιμο ενός λαού που ζει(;) σε κώμα.
«… να κοιτάζεις» τη χώρα ως ένα οικόπεδο εξορύξεων και πράσινης (όντως στο χρώμα του δολαρίου) ανάπτυξης στο προτεκτοράτο των επικυρίαρχων και των μεσιτών.
«… να κοιτάζεις» τον μισθό που δεν φτάνει και «στα γήπεδα που αναστενάζει» ο λαός και «ζητάει και λαχεία» και «κοπάδια στα υπουργεία/ αιτήσεις για τη Γερμανία» …
«Όλη η Ελλάδα ατέλειωτη παράγκα». Η Ελλάδα που κυβερνούν οσφυοκάμπτοντες υμνητές της χούντας και των αποστατών, οι φραπέδες και οι χασάπηδες και όλος ο συρφετός του εθνικού κορμού.
2025, μέρες του Νοέμβρη, πενήντα δύο χρόνια μετά και « … και συ μιλάς σαν πτώμα» καθώς προβάλλονται στις τηλεοράσεις στιγμιότυπα και συνεντεύξεις προσώπων που συμμετείχαν στα γεγονότα προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσουν το μήνυμα της επετείου και να αποτιμήσουν την επίδρασή του στη σύγχρονη ιστορία. Καθένας με την οπτική του ή και τη βόλεψή του. Στα στρογγυλά τους τραπέζια στρογγυλεύουν τις επικίνδυνες γωνίες της εξέγερσης και με «εμβρίθεια» που διακρίνεται κι από αυτό το γυαλί της τηλεόρασης, αναλύουν το παρελθόν, για να δικαιώσουν το παρόν και να νουθετήσουν για το μέλλον.
Ύστερα με βλέμματα κενά θα καταλήξουν να νοσταλγήσουν την νεότητα, θα συλλυπηθούν για τους απόντες και θα συγκινήσουν τους θεατές των καναπέδων που ίσως ήδη έχουν αποκοιμηθεί με κάποιο τραγούδι της εποχής ενώ «η Ευανθούλα ( διαβάζεται και Ελλαδούλα ή Έλα-δούλα) δεν μπορεί να κοιμηθεί /Την παρθενιά της βγάζουν στο σφυρί».
Ο χρόνος ένα εκκρεμές που ταλαντώνεται ανάμεσα στην ερπύστρια που συνέθλιψε την πύλη απαντώντας στην έκκληση για αδελφοσύνη και το άγος των άταφων νεκρών, των αδικαίωτων ψυχών και των δικών μας πεσόντων που, στο μνημείο τους, μας απαγορεύουν πια να διαμαρτυρόμαστε.
Από το Πολυτεχνείο το 1973 (και πριν και πάντα) η μνήμη απαλλοτριώνεται και οι επώνυμοι ιδιοποιούνται τους αγώνες των αφανών και όχι αγνώστων κι ανωνύμων. Γιατί οι δικοί μας ήρωες έχουν ονόματα και πρόσωπα, έχουν χαμόγελα και είναι γεννημένοι από αγάπη και λαχτάρα για ζωή κι ας σέρνουν «το ποδάρι του(ς) στη συσκοτισμένη πολιτεία».
Αυτή η λαχτάρα γεμίζει κάθε χρόνο τις λεωφόρους και τις πλατείες «με το νόημα που ‘χει κάτι απ’ τις φωτιές». Με τη φωτιά που 52 χρόνια καίει και φωτίζει το δρόμο μας και σπάει τον κύκλο της φθοράς και της παρακμής που εμείς το λέμε ήττα, απογοήτευση, παραίτηση κι αυτοί «κανονικότητα».
Με αυτή τη λαχτάρα θα φωνάξουμε ξανά «Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία» προσθέτοντας εμφατικά τη λέξη ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ. Θα ορκιστούμε πως δεν θα κάνουμε πίσω και θα πάμε μέχρι τέλους γιατί «έξι χρόνια είναι αρκετά και δεν θα γίνουνε εφτά», γιατί χρειαζόμαστε «Ένα-δύο-τρία, πολλά Πολυτεχνεία» «… της γενιάς μας (και των επόμενων γενιών) τα Πολυτεχνεία!» Γιατί αυτή είναι η δύναμη της επετείου που την κάνει επίκαιρη και διαχρονική. Γιατί ενώνει την αντίσταση, το «ΕΑΜ-ΕΛΑΣ-Πολυτεχνείο» με τον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον πόλεμο, τη φτώχεια και την εξαθλίωση, ενώνει το χθες των θυσιών με το σήμερα των αγώνων. Ενώνει κυρίως τη μνήμη της εξέγερσης με το μέλλον της κοινωνικής δικαιοσύνης έχοντας συνεκτικό υλικό τον αγώνα, την αντίσταση και την αξιοπρέπεια!
Με αυτή τη λαχτάραθα πάμε στη συγκέντρωσημνήμης και αγώνα του Νοέμβρη, που « … ανάβει κι όλα είναι συνειδητά» με την επίγνωση πως εμείς πορευόμαστε μ’ αυτούς που γράφουν ιστορία και όχι με αυτούς που επιχειρούν να την ξαναγράψουν.
Δευτέρα , 18:30 στην Κεντρική Πλατεία.