Από ένα τσιπουράδικο στην Καρδίτσα, Ολυμπιονίκης στο Τόκιο -Η ιστορία της Αντιγόνης Ντρισμπιώτη

Η 8η Ολυμπιονίκης στο βάδην στο Τόκιο, Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, μιλάει αποκλειστικά στο iefimerida.gr για την αθλητική της πορεία, τις στερήσεις για τις ανάγκες του πρωταθλητισμού, την εργασία στο τσιπουράδικο της μαμάς της, την «σιγή» του δήμου για την επιτυχία της και τον άνδρα της ζωής της.

Το τελευταίο Σάββατο του Αυγούστου δίνω ραντεβού με την Αντιγόνη Ντρισμπιώτη, σε ένα καφέ στην κεντρική πλατεία Καρδίτσας. Φοράει ένα φόρεμα στο χρώμα της μέντας με cut-outs και τα καταγάλανα μάτια της λάμπουν από ευτυχία. Οι κάτοικοι της πόλης την ξέρουν με το μικρό της όνομα και στις δύο ώρες που περάσαμε μαζί δεν σταματούσαν να της δίνουν συγχαρητήρια για τη όγδοη θέση της στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Η Ολυμπιονίκης έγινε ευρέως γνωστή καθώς κατάφερε να τερματίσει στην όγδοη θέση στο βάδην. Από την άλλη, η είδηση πως η αθλήτρια όλα αυτά τα χρόνια συνδυάζει τις προπονήσεις με την εργασία της στο τσιπουράδικο της μητέρας μονοπώλησε το ενδιαφέρον του διαδικτύου.
Η Αντιγόνη γεννήθηκε στην Καδρίτσα, όμως σύντομα η οικογένεια της μετακόμισε στην Αταλάντη, όπου έμεινε μέχρι τα 10 της χρόνια. Εκεί ήρθε σε επαφή με τον αθλητισμό καθώς ασχολήθηκε με την ρυθμική γυμναστική. Το 1991 όπου οικογενειακώς επιστρέψανε στην Καρδίτσα η μητέρα της άνοιξε το τσιπουράδικο «Το στέκι της Γιώτας», το οποίο λειτουργεί μέχρι σήμερα. Η αθλήτρια θυμάται τα παιδικά της χρόνια να τα περνάει μέσα στο μαγαζί παρέα με τις τρεις αδερφές της. «Στο τσιπουράδικο διαβάζαμε, τρώγαμε, παίζαμε. Εκεί είναι όλη μας η ζωή» μου αναφέρει με χαμόγελο.
Όταν επέστρεψαν στην Καρδίτσα η νεαρή Αντιγόνη ασχολήθηκε με την κολύμβηση μέχρι τα 14 της χρόνια χωρίς να έχει καλές επιδόσεις. «Δεν ήμουν καθόλου καλή στην κολύμβηση και έβγαινα πάντα τελευταία στην κατάταξη στους αγώνες. Ήμουν πάντα πολύ αδύνατη και μικροκαμωμένη με αποτέλεσμα όταν το νερό της πισίνας ήταν κρύο στο 20λεπτο να μελανιάζω και να βγαίνω. Η αλήθεια είναι πως έβρισκα κι εγώ δικαιολογίες για να βγω κάποιες φορές λέγοντας πως πονάει η κοιλιά μου και πολλά τέτοια» απαντάει κάνοντας μια αναδρομή στο παρελθόν.
Μία ημέρα, την περίοδο που έδινε εξετάσεις για το αθλητικό σχολείο, είχε φύγει ένα μπαλάκι του τένις και καθώς πήγε να το πιάσει περπάτησε κάπως γρήγορα και έτυχε να τη δει ο μετέπειτα προπονητής της στον στίβο, Θανάσης Δεληγιάννης, ο οποίος έχει βγάλει πολλούς αθλητές. «Εκείνη την ημέρα με είδε ο προπονητής και μου είπε να ασχοληθώ με το βάδην. Εγώ δεν ήθελα να το κάνω γιατί πολύ απλά δεν μου άρεσε το συγκεκριμένο αγώνισμα. Εκείνος επέμενε για χρόνια, μάλιστα ερχόταν στο τσιπουράδικο της μαμάς μου προκειμένου να με πείσει να ασχοληθώ. Θυμάμαι μου έλεγε πως είμαι φτιαγμένη για το βάδην γιατί είχε δει την τεχνική μου από την στιγμή που πήγα να πιάσω το μπαλάκι του τένις. Μετά από την επιμονή του πήγα να δοκιμάσω και μέσα σε τρεις μήνες βγήκα 8η σε Πανελλήνιους Αγώνες, ενώ την επόμενη χρονιά κέρδισα το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα. Ξεκίνησαν να έρχονται τα μετάλλια οπότε άρχισε να μου αρέσει το βάδην. Επειδή είμαι εγωίστρια έμπαινα μπροστά στην κούρσα και την πήγαινα όπως ήθελα… Αγάπησα το βάδην όταν πήρα το πρώτο μου μετάλλιο -αυτή είναι μια εικόνα που σε κρατάει. Μέχρι σήμερα συνεχίζω να αγαπώ βαθιά το άθλημα μου»

Περισσότερες λεπτομέρειες στη “iefimerida.gr” (εδώ)