«Έρχεται φέτος κουρασμένη/ ἡ Ἄνοιξη/ (νά) κουβαλάει τόσα χρόνια/ τὰ λουλούδια πάνω της.
Σκοτεινοὶ ἄνθρωποι/ στὶς γωνιὲς τὴν παραμονεύουν/ γιὰ νὰ τὴν τσακίσουν.
Αὐτὴ ὅμως/ μὲ κρότο/ ἀνάβει ἕνα-ἕνα/ τὰ λουλούδια της/ στὰ μάτια τοὺς τὰ ρίχνει/ (γιά) νὰ τοὺς στραβώσει.»
Μίλτος Σαχτούρης
Το υπουργείο της αμάθειας και του σκοταδισμού βρυχάται. Ξερνά «κατσαρές» εγκυκλίους φόβου και υποταγής. Οι ζηλωτές του ατομικού συμφέροντος και του κοινωνικού κανιβαλισμού αλαλάζουν! Μικροί, ελάχιστοι, με το κύρος της εξουσίας ενδεδυμένοι κουνούν το δάχτυλο στους εκπαιδευτικούς που μάχονται να σταθούν όρθιοι στην τάξη. Πρεσβευτές του παιδαγωγικού σκότους, ιδεολογικοί απόγονοι του μετεμφυλιακού καθεστώτος και της χούντας, με νέα προσωπεία προβάλλουν από το παρελθόν για να μαγαρίσουν το μέλλον. Θέλουν να χαράξουν την ασχήμια της εκμετάλλευσης στα παιδικά πρόσωπα των μαθητών μας. Θέλουν να υποτάξουν τις/τους δασκάλες/ους στην νέα τάξη του ατομισμού και ιδιώτευσης, της υποκρισίας και του κέρδους πάνω απ’ τη ζωή.
Τα ορκ του υπουργείου και της κυβέρνησης της ΝΔ, εδώ και χρόνια κι όχι μόνο αυτοί, πετάνε στον καιάδα της αμορφωσιάς χιλιάδες παιδιά. Με απαράδεκτη υλικοτεχνική υποδομή, παρωχημένα προγράμματα σπουδών, απαράδεκτα βιβλία, τεράστια και ασύνδετη ύλη, τράπεζα θεμάτων, PISA και ΕΒΕ, τώρα, στοχοποιούν το υποκείμενο που μέσα στην τάξη παλεύει ενάντια σε όλες τις αντιξοότητες να μορφώσει τα παιδιά. Τον μαχόμενο εκπαιδευτικό της τάξης. Τον δάσκαλο! «Τον δάσκαλο , τον δάσκαλο/αυτόν τον Σαρδανάπαλο/να σταματήσει πια να δασκαλεύει/με λόγια σαν και τούτα της φωτιάς/ πως όποιος για το δίκιο δεν παλεύει/θα ζει και θα πεθαίνει σαν ραγιάς»
Αυτοί που εξαγόρασαν την καριέρα τους με χρήματα, εκδουλεύσεις, και εσωτερικό πειθαναγκασμό με υπαλληλίστικη προσήλωση στα Τζάκια και τους Γκρούεζες του κομματικού κράτους και της εκπαίδευσης θέλουν να «αξιολογήσουν». Αυτοί που ευνοήθηκαν από κομματικούς σωλήνες, που πούλησαν την ψυχή τους στον διάολο της καριέρας εξαπολύονται στα σχολεία μας ως φορείς του λοιμώδους νοσήματος που λέγεται «υποταγή». Υποταγή για τον δάσκαλο για να υποταχθεί κι η/ο μαθήτρια/ής στο μέλλον της κοινωνικής γαλέρας που επιφυλάσσουν για όλους μας. Γρανάζια όλοι μιας μηχανής που καίει τις ζωές μας και παράγει κέρδη για το ιερατείο του πλούτου.
Και για να τα καταφέρουν αυτά ενοχοποιούν τους εκπαιδευτικούς και τους δαιμονοποιούν για κάθε πρόβλημα της εκπαίδευσης, σε ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών, που το αποκαλούν … αξιολόγηση …
Μας σέρνουν στα δικαστήρια και μας προκαλούν! Γνωρίζουμε πως τις μάχες δεν τις διαλέγουμε σχεδόν ποτέ. Είναι η ανάγκη που μας οδηγεί, είναι η ζωή, που με το πρόσωπο των μαθητών μας, μας καλεί να την υπερασπιστούμε. Κι όταν υπερασπίζεσαι το παιδί, απέναντι στην τυραννική νομιμότητα του φόβου έχεις σαν οδηγό αυτούς, που πάνω απ’ το συμφέρον βάζουν το χρέος, πάνω απ’ την υπακοή το ηθικό ανάστημα, πάνω απ’ τον Κρέοντα … την Αντιγόνη. Συνειδητά γνωρίζοντας τον κίνδυνο και την ανηθικότητα της εξουσίας θα σταθούμε απέναντί τους. Ο ένας πλάι στον άλλο. Πιάνοντας απ’ το χέρι αυτόν που διστάζει, εμψυχώνοντας αυτόν που χάνει το κουράγιο του. Ανοίγοντας δρόμο στο μέλλον. Αυτή είναι η μάχη μας και αξίζει να τη δώσουμε. Ελπίζουμε όλοι μαζί και ελπίζουμε … όχι «πλην Λακεδαιμονίων».
•Υπογράφουμε τη ΄δήλωση συμμετοχής στην απεργία-αποχή.
•Συμμετέχουμε στις απεργιακές κινητοποιήσεις ενάντια στην αξιολόγηση.
•Υπερασπιζόμαστε το δημόσιο σχολείο και το δικαίωμα στη μόρφωση των μαθητών μας!
•Αγωνιζόμαστε για την παιδαγωγική ελευθερία και την αξιοπρέπεια των εκπαιδευτικών!
Θ’ ανάψουμε μαζί με την άνοιξη τα λουλούδια της !
Θα τους τα ρίξουμε στα μάτια τους να τους στραβωθούν από το φως τους!
Θα νικήσουμε! … γιατί …
ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΚΡΙΝΟΝΤΑΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ
ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΓΑΝΤΩΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΝΟΝΤΑΙ
|
|||||||||
Το αεροδρόμιο
Μια ξανθιά πάει με τον αρραβωνιαστικό της να δουν ένα σπίτι που θέλουν να αγοράσουν. Καθώς μελετούν το σπίτι ο αρραβωνιαστικός λέει στον μεσίτη: – Ωραίο το σπίτι και σε καλή τιμή. Αλλά παρατηρώ ότι βρίσκεται κοντά σε αεροδρόμιο. Δε θα’ χει πολύ θόρυβο; – Θα έχει, αλλά ύστερα από μια βδομάδα θα τον συνηθίσετε και δεν θα έχετε πρόβλημα, του απαντάει ο μεσίτης. Και η ξανθιά λέει αποκρινόμενη και στους δύο: – Αχ να το πάρουμε αγάπη μου και δεν πειράζει, την πρώτη βδομάδα, μένουμε σε ξενοδοχείο! |
|