Γράφει ο Βασίλης Κρανιάς*

Η νέα κυβέρνηση των βιομηχάνων και τραπεζιτών, με ‘’αριστερούς’’ συνεργάτες και υποστηρικτές, προχωράει ακάθεκτη στην υλοποίηση της αποστολής που της ανέθεσαν τα αφεντικά της. Να ολοκληρώσει και να μονιμοποιήσει τη ληστεία του λαού, να ξεπουλήσει τα πάντα στο κεφάλαιο – ντόπιο και ξένο – να καταντήσει τον κάθε εργαζόμενο, αγρότη, μικροεπαγγελματία, σκλάβο χωρίς κανένα δικαίωμα, γυρίζοντας την κοινωνία σε καθεστώς περασμένων αιώνων.
Αυτή η γενικευμένη επίθεση στο λαϊκά στρώματα χρειάζεται γενικευμένη αντεπίθεση χτυπώντας στα σημεία που πονάει το σύστημα, στα σημεία που δίνουν τη δύναμη και την εξουσία στους βιομηχάνους, τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές να κυβερνάνε και να κάνουν ότι τους συμφέρει στίβοντας κυριολεκτικά το λαό. Αυτά είναι τα μέσα παραγωγής, οι μεγάλες επιχειρήσεις, οι πλουτοπαραγωγικές πηγές, τα μέσα μεταφοράς, η ενέργεια, οι επικοινωνίες, οι δρόμοι, τα λιμάνια κλπ. Αυτά τους δίνουν τη δύναμη να ανεβοκατεβάζουν στην κυβέρνηση όποια μαριονέτα ΄΄γουστάρουν’’, να ψηφίζουν και να εφαρμόζουν ότι θέλουν. Αυτά τα μεγάλα συμφέροντα έχουν τα κόμματά τους, τα λεγόμενα αστικά κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ, ΣΥΡΙΖΑ, ΧΑ, Ανεξ. Ελληνες, ΔΗΣΥ και ένα σωρό άλλα) που τα στήνουν και τα ξεστήνουν ανάλογα με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν και το θεατρικό έργο που ετοιμάζονται να παίξουν.
Έχουν όμως πατήσει πόδι και στα κινήματα, στα συνδικάτα, στους συλλόγους, στα σωματεία, στις ομοσπονδίες, στα εργατικά κέντρα, στη ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, στα συνδικαλιστικά όργανα των εργατών, υπαλλήλων, αγροτών, μικροεπαγγελματιών, οι οποίοι υποστηρίζουν και προωθούν – συνειδητά ή ασυνείδητα πρέπει να πούμε – θέσεις και απόψεις που ουσιαστικά στηρίζουν τους εργοδότες και τους εκμεταλλευτές. Βάζουν σαν αιτήματα και στόχους πάλης - πότε συγκαλυμμένα, πότε λιγότερο συγκαλυμμένα - αυτά που θέλουν και συμφέρουν στους μεγαλοεπιχειρηματίες, αυτά που θέλει να υλοποιήσει η κάθε κυβέρνησή τους. Αυτούς λέμε εργοδοτικό & κυβερνητικό συνδικαλισμό. Ο μηχανισμός αυτός δουλεύει μέσω των αντιπροσώπων και των συνδικαλιστών που εκλέγουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, με άλλα κριτήρια, παραβλέποντας δικό τους συμφέρον σαν εργαζόμενοι, το ταξικό τους συμφέρον.
Παραδείγματα πολλά, πρόσφατα και παλιά και δε χρειάζεται να ψάξει κανείς πολύ: από τις θέσεις της ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, μέχρι και τα τοπικά παραρτήματά τους. Η πλειοψηφία του Εργατικού Κέντρου Καρδίτσας για παράδειγμα (ΠΑΣΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ) σκίζει τα ρούχα της κατά των νέων μέτρων αλλά για χρόνια είναι ο στυλοβάτης κάθε αντεργατικής πολιτικής. Διαμαρτύρεται τάχα για τη μερική απασχόληση αλλά στήριξε τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης και τώρα είναι βασικός υποστηρικτής και μεσάζων για την προμήθεια στη λεγόμενη «κοινωφελή εργασία’’ των 5 μηνών με 600 € μεικτά. Το Νομ .Τμήμα της ΑΔΕΔΥ προχτές πρότεινε την έκδοση ευρωομολόγου για να λυθούν τα προβλήματα που φέρνει το μνημόνιο, προτείνει δηλαδή ότι ακριβώς ζητάει και η κυβέρνηση με μια μερίδα μεγαλοεπιχειρηματιών. Το ίδιο συμβαίνει και σε πάρα πολλές άλλες περιπτώσεις όπως και σε πολλά πρωτοβάθμια σωματεία τους, που δεν είναι της ώρας, ούτε χωράνε σε ένα άρθρο για να τα περιγράψουμε – θα τα δούμε στην πορεία αναλυτικά.
Να σημειώσουμε ότι πριν 20 περίπου μέρες οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ έβαλαν θέμα στο Δ.Σ. του Εργατικού Κέντρου για απεργιακή απάντηση στα νέα μέτρα. Δεν έβγαλαν ‘’κιχ’’ στην πρόταση. Τώρα θυμήθηκαν να κάνουν απεργία και κοινές συγκεντρώσεις κλπ. Για την ταμπακιέρα όμως κουβέντα.
Σήμερα πρέπει να γίνει ξεκάθαρο σε κάθε εργαζόμενο: δεν αρκεί να καταψηφίσεις τα μνημόνια αν δεν έχεις καθαρό ποιός είναι ο αντίπαλος. Με τα μονοπώλια ή με το λαό; Αστική εξουσία ή εργατική εξουσία; Με την ΕΕ ή ενάντιά της; Με όλους μαζί δεν γίνεται. Γιαυτό λέμε, κοροϊδεύουν τον λαό όσοι ισχυρίζονται ότι με ένα φύσημα με ένα ντού σε μια πλατεία (και μάλιστα μουγγά), με ορισμένες διαδηλώσεις ή με κάποιες δυναμικές ενέργειες που και που θα ανατρέψουν το πολιτικό σκηνικό.
Εκείνο που χρειάζεται τώρα είναι να αρχίσουν οι αγώνες σε κάθε επιχείρηση σε κάθε κλάδο, με σαφή στόχο, προσανατολισμό και συνείδηση των απαιτήσεων. Προϋποθέσεις αυτής της προοπτικής είναι η ταξική ενότητα, η καλή οργάνωση, η αποφασιστικότητα, η αντοχή. Νέες χαλυβουργίες, οργάνωση στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, στα κλαδικά συνδικάτα, να μην περάσουν αυτά τα μέτρα. Απαιτείται απαλλαγή από τους προδότες της τάξης μας, τους συμβιβασμένους συνδικαλιστές. Πρέπει να αρχίσει τώρα το ξήλωμά τους από τα επιχειρησιακά σωματεία, τα κλαδικά συνδικάτα, από όλες τις οργανώσεις, οι ίδιοι οι εργαζόμενοι να φροντίσουν γιαυτό.
Προϋπόθεση επίσης ενός τέτοιου αγώνα είναι η αλληλεγγύη. Γύρω από κάθε χώρο που αγωνίζεται, να βοηθήσει όλη η γειτονιά, να υπάρχει επαφή με άλλους κλάδους παντού. Έχουμε τη δύναμη οι εργαζόμενοι: να στηριχτούμε στο ΠΑΜΕ, στην ΠΑΣΕΒΕ, στην ΠΑΣΥ. Αυτή η συμμαχία, αυτό το κοινό μέτωπο μπορεί να γίνει η δύναμη της ανατροπής .
Η συμμαχία αυτή είναι η μόνη δύναμη που θα απαλλάξει τη χώρα και τους εργαζόμενους από την φτώχεια, την εξαθλίωση, την εκμετάλλευση. Είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να βγάλει οριστικά τη χώρα από την κρίση και να απαλλάξει την κοινωνία από την σαπίλα του καπιταλισμού και τα παράσιτά του. Δεν είναι ανίκητοι. Στην εργατική τάξη και τους συμμάχους της είναι η δύναμη και το βέβαιο είναι ότι θα τους ανατρέψει.
Είναι αλήθεια ότι αυτή η αποστολή βάζει νέα αυξημένα καθήκοντα στο ταξικό εργατικό κίνημα το επόμενο διάστημα εξαιτίας των εξελίξεων στην Ευρωπαϊκή ένωση και στην χώρα μας. To ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα καλεί την εργατική τάξη να σηκώσει ψηλά το κεφάλι, να μην υποκύψει. Έχει τη δύναμη, την αποφασιστικότητα να συνεχίσει τη μάχη. Είναι η δύναμη ελπίδας και προοπτικής, αισιοδοξίας ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε να βάλλουμε εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική.
Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα να ξεφύγουν από διλλήματα, αυταπάτες που δηλητηριάζουν τη συνείδηση τους και τους παραπλανούν. Ούτε ώρα χαμένη: Η εργατική τάξη της χώρας μας, τα λαϊκά στρώματα έχουν τη δύναμη να σταματήσουν την επίθεση, να παρεμποδίσουν, να καθυστερήσουν, να ματαιώσουν προσωρινά και στην πορεία να ανατρέψουν συνολικά την αντιλαϊκή βαρβαρότητα. Να τα φέρουν όλα τούμπα. Να ανοίξουν το δρόμο προς μια άλλη φιλολαϊκή ανάπτυξη με επίκεντρο τα λαϊκά στρώματα και τις ανάγκες τους. Με ενιαίο μέτωπο απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική αξιοποιώντας όλες τις μορφές πάλης, διαφορετικά δεν θα υπάρχει τέλος στην επίθεση.
Από τη σκοπιά αυτή πρέπει να οριοθετήσουμε την πραγματική διαχωριστική γραμμή: γραμμή ταξικής πάλης ή συμβιβασμού με το κεφάλαιο. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα. Τέρμα οι θυσίες για τους καπιταλιστές. Κάτω η φοροληστεία, τα μνημόνια, οι δανειακές συμβάσεις, οι αντεργατικοί νόμοι.
Αυτό είναι το περιεχόμενο και οι στόχοι δράσης της κοινωνικής συμμαχίας. Με αυτό το περιεχόμενο καλεί τον καθένα μας να πάρει μέρος στη γενική απεργία της επόμενης Τετάρτης 26 Σεπτέμβρη και στην απεργιακή συγκέντρωση της κοινωνικής συμμαχίας εργατών – αγροτών – μικροεπαγγελματιών – νεολαίας – γυναικών, (ΠΑΜΕ – ΠΑΣΥ – ΠΑΣΕΒΕ – ΜΑΣ – Σύλλογος Γυναικών) στις 11 το μεσημέρι στην Κεντρική Πλατεία.

*Βασίλης Κρανιάς, μέλος του Δ.Σ του Εργατικού Κέντρου και της Γραμματείας Καρδίτσας του ΠΑΜΕ