Οι εκλογές για ΔΣ της ΕΛΜΕ στις 17-12-12 έγιναν αναδεικνύοντας πρώτη δύναμη τη ΔΑΚΕ (4 έδρες), δεύτερη με 2 ψήφους διαφορά την ΕΝΩΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ (4 έδρες) και τρίτη την ΕΣΑΚ-ΔΕΕ- Συνεργαζόμενοι (1 έδρα), ενώ είχαμε την καθίζηση της ΠΑΣΚ. Όμως νικητής ουσιαστικά των εκλογών είναι η ΑΠΟΧΗ, καθώς ποτέ στην τοπική ΕΛΜΕ δεν ψήφισαν τόσο λίγοι (449) καθηγητές. Η για να το πούμε καλύτερα, νικητής δεν είναι η αποχή, είναι αυτοί που καλλιεργούν την αποχή, κυρίως σύστημα και ΜΜΕ, που συκοφαντούν και ισοπεδώνουν όλες τις συνδικαλιστικές δυνάμεις, που εξισώνουν σε βούρκο παρατάξεις, πρόσωπα και πράγματα.
Το εκλογικό αποτέλεσμα στέλνει ένα αρνητικό μήνυμα, το οποίο πρέπει να συνδυαστεί τόσο με την πραγματικότητα που εμείς οι εκπαιδευτικοί βιώσαμε μέχρι τώρα, όσο και με τα σχεδιαζόμενα για τον κλάδο στο άμεσο μέλλον. Έτσι προκύπτει επιτακτική η ανάγκη συνεργασίας όσο το δυνατόν περισσότερων δυνάμεων σε συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση για την υλοποίηση σαφώς ορισμένων στόχων. Θεωρούμε ότι είναι ώρα να δράσουμε από κοινού και να συντονιστούμε για την προώθηση της συλλογική στάσης των εκπαιδευτικών, για την οργάνωση της αντίστασης, της διεκδίκησης και της ανατροπής αυτή της πολιτικής που συνθλίβει τις ζωές μας μέσα στο σωματείο μας, την ΕΛΜΕ.
Στόχος πρώτος, κρίσιμος και απαραίτητος είναι η ύπαρξη της ΕΛΜΕ σε αντίθεση με λογικές που είτε «αμφιβάλλουν», είτε ανοιχτά αρνούνται τους λόγους ύπαρξής της, για να διαιωνίζεται η κυριαρχία των γνωστών καθεστωτικών δυνάμεων. Η απομάκρυνση από το σωματείο και η αποστασιοποίηση από τη συλλογική δράση διαμορφώνει ένα πολύ βαρύ και θλιβερό κλίμα στους συναδέλφους, το οποίο μπορεί να μετατραπεί σε κανιβαλική συμπεριφορά, τροφοδοτούμενο από την απογοήτευση και την απελπισία οι οποίες μεγαλώνουν σ’ ένα περιβάλλον «αξιολόγησης», απειλών για απολύσεις και διοικητικής τρομοκρατίας. Με άλλα λόγια χρειάζεται η στοιχειώδης δουλειά συγκρότησης των αντιστάσεων και της συλλογικής συνείδησης των συναδέλφων που βιώνουν την πίεση και το φόβο της επίθεσης του συστήματος, αλλά και τις συνέπειες της διάλυσης του συνδικαλιστικού κινήματος, την οποία ενισχύουν η αδράνεια και η υποταγή της ΟΛΜΕ.
Στόχος δεύτερος είναι η χάραξη της κατεύθυνσης προς την οποία θα κινηθεί η ΕΛΜΕ. Αν δηλαδή θα κατονομάζει τον αντίπαλο και αν θα συγκρουστεί μαζί του ή θα αυταπατάται ότι μπορεί να «διαπραγματευθεί» και να «συνεννοηθεί» μαζί του. Γιατί η πραγματικότητα καθημερινά αποδεικνύει πως ζωή μας έχει αντίπαλο και ο αντίπαλος έχει όνομα: είναι το ΔΝΤ, η ΕΕ, τα ξένα και εγχώρια αρπακτικά που ληστεύουν τη χώρα, τη ζωή μας και το μέλλον μας, είναι η τρικομματική τους κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, οι παρατάξεις τους (ΔΑΚΕ-ΠΑΣΚ), οι κάθε λογής παράγοντές τους, που με διατάγματα, εκβιασμούς, τρομοκρατία, επιβάλλουν φτώχεια, ανεργία, δυστυχία στο λαό και στη νεολαία. Αυτή η ίδια πραγματικότητα απαιτεί  μια ταξική και διεκδικητική ΕΛΜΕ. Απαιτεί οργάνωση στη βάση, ενάντια στη γραφειοκρατία και στην ανάθεση, σε ευθεία αντίθεση με τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, με πολιτικούς και όχι συντεχνιακούς όρους, ενάντια στη συνδιαλλαγή με τη διοίκηση.
Έχοντας αυτές τις σκέψεις απευθυνόμαστε σε κάθε συνάδελφο να κινηθούμε από κοινού μέσα στο σωματείο προωθώντας τους στόχους αυτούς. Θεωρούμε ότι η συμπόρευση αυτή θα πρέπει να εκφραστεί και στο προεδρείο της ΕΛΜΕ για αυτό απευθυνόμαστε συγκεκριμένα στους συναδέλφους της ΕΣΑΚ ΔΕΕ που πιστεύουμε ότι νοιάζονται για την υπόθεση αυτή, για συνεργασία στους παραπάνω άξονες που θα έχει ως άμεσο πρώτο βήμα την από κοινού ανάληψη από την ΕΣΑΚ-ΔΕΕ και την ΕΝΩΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ του προεδρείου του σωματείου, σηματοδοτώντας έτσι αυτή την κοινή πορεία μέσα στην ΕΛΜΕ. Για το λόγο αυτό, καλούμε τους συναδέλφους της ΕΣΑΚ ΔΕΕ, αλλά και κάθε συνάδελφο σε συζήτηση την Παρασκευή 4/1 στις 7μμ στα γραφεία της ΕΛΜΕ, για να ανταλλάξουμε σκέψεις και απόψεις για τα κρίσιμα αυτά ζητήματα.    Σίγουρο είναι ότι οι συνήθειες που μας χαρακτηρίζουν (όλους, ασφαλώς) δε γίνεται να ξεπεραστούν σε μία μέρα. Σίγουρο όμως, επίσης, είναι ότι η καταιγιστική ταχύτητα που έχουν πάρει τα πράγματα, μας πιέζει όλους να «υπερβάλουμε εαυτούς», να σκεφτούμε διαφορετικά, να ανατρέψουμε και να δράσουμε, σπάζοντας και αμφισβητώντας τις συνήθειες αυτές. Η πρόσφατη εμπειρία έχει δείξει πως η βιασύνη του αντιπάλου θρέφεται, όσο η δική μας αντίσταση ολιγωρεί. Είναι σαφές ότι δεν μπορούμε να πάμε όπως πηγαίναμε. Γιατί αν δεν πράξουμε τώρα, αν δεν μοιραστούμε κοινούς αγώνες, θα μοιραστούμε κοινές ήττες.

ΕΝΩΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ
Αλεξάκος Φώτης- Γκαραγκάνη Λένα- Ντάνης-Αντώνης- Φυτσιλής Αλέξης